Norantzako sintagma amaitezina

Ari gara komentatzén a sintaxia e Juan Garzia an bere liburuá "Itzalen itzal" (1993), zeintaz mintzatu gará hemen, hemen eta hemen, eta zeinen hirugarren paragrafoa hasten dén honela:

Ezinezkoa, noski, batisterio-katedrale-dorre-kanposantu konjunto honek bestelako kale-etxez inguraturik sortuko lukeen inpresioa imajinatzea. Zutikago daudenak abantailatzen dituen dorre oker marfilkolorerantz abiatzen denerako, Michel Tourainek asmo sendoa du hiriaren historiaren berri zehatzagoa izateko modua egiteko,...

Aparte utzita lehenengo esaldi horretako aditz nagusi buruazken hori (imajinatzea), segituan topatuko gara kin 25 silabako sintagma direkzional bat (gorritutakoa), zeinen hasieran agertzen zaigú perpaus erlatibo bat hon 15 silaba (Zutikago daudenak abantailatzen dituen...), zeinen lehenengo 7ak irakurrita (Zutikako daudenak), ez dugun jakinen, adibidez, ea subjektua ala objektua irakurtzen ari garen, eta are gutxiago, jakina, ea norantzako sintagma osoak tematikoa izan nahi duen, nola printzipioz esperoko genuken, ala ba ote den Juan Garziaren galdegai destematizatu bezain inefektibo horietako bat.

Eta gauza da ze, behin amaituta norantzako sintagma amaitezin hori, eta behin jakinda norantzako sintagma zela, aurkituko dugú beste aditz subordinatu erlatibo bat (hain zuzen, hirugarrena), subordinatua ki esangura tenporal bat (beste 7 silaba):

Zutikago daudenak abantailatzen dituen dorre oker marfilkolorerantz abiatzen denerako,...

Hor jada, lausotu zaizkigu detaileak hon lekua norantza abiatu baitá zerbait edo norbait zeinen berririk, gainera, ez dugún, hala osatuz sintagma tenporal luze bat ondo inefektiboa expresiboki, zein, gainera, berrirakurri beharko dugu afin deskodifikatu informazioa.