Urrutiegi ki gozatu irakurketa

Atzo komentatzen genuen ze orriotan hasiko ginén aztertzen a sintaxia e Juan Garzia arartez bere ipuin-bilduma original ondo zelebratuá "Itzalen itzal" (1993), zeinen aurreneko ipuina dén titulatzen Pisa eta hastén kin paragrafo hau:

Entziklopedia, postale eta gidaliburuetatik ezagutzen duena biziki harritu ohi da Pisara heltzean. Joaterako badaki dorre makurtu bat ikusiko duela marmore zuri finekoa. Egia esan, hori besterik ez ohi daki, estanpa horixe darama estrainekoan, eta bitxikeria horrexen bila doa, izan ere, non eta, gogoetatsu eta paradoxa zaleagoaren kasu bakanean, beti erortzear dagoen obra hala ere eternoaren irrika metafisikoago batez ez den bertaratzen.

Nekez ulertzen da. Gorritutako hori nekez ulertzen da eta are nekezago eraginen du irakurlearengan emoziorik bat ere, non ez den gogoa ki berirrakuri textua.

Bukaerako aditz-multzoaren aurrean ("ez den bertaratzen") daukagú sintagma regresibo luuuuuze bat ("beti erortzear dagoen obra hala ere eternoaren irrika metafisikoago batez"), 32 silabakoa (+ 6 gehiago kin aditza), zein ez dakigun nóla enkajatu ez sintaktiko ez interpretatiboki harik amaieran ezagutu bere izaera instrumental aski sorpresiboa, zeinen aditza baitzén "bertaratzen".

Sintagma regresibo luze instrumental hori, berez da arazo. Aditza aurreratuta ere, arazo izaten jarraituko du, izan ere sintagma horren interpretazio instrumentala soilik agertuko zaigú haren bukaeran, lar urruti ki interpretatu efektiboki, urrutiegi ki gozatu irakurketa.