Telebista isiotu dudan bakoitzean, lurrin iragarkiak ikusi ditut, zientoka. Pentsatzen hasita nago hatsa dariola gabiltzala, hainbeste perfumatu beharra badugu. Baina era berean, spot horiek ez dute usaimenik irudikatzen. Gaitza da, bai, usainak (edozein) pantaila zeharkatzea, baina flasko zoragarri horiekin beste promesa batzuk iradokitzen dizkigutelakoan nago: edertasuna, erromantzea eta sexua.

Nerabezaroan bazen kolonia eslogan bat: tanta bat, musu bat. Sasoi zoro hartan, maitasun guran, azal gazteotan tanta bat isuri ez ezik, txorrostada batez blai irteten ginen kalera. Itzuli, ostera, promesak huts eginda.

Edertasuna ere agintzen digute iragarkiok. Gazte eta absolutua. Zaharrek ez dute perfumatzeko beharrik, hodeiek bezala ez ei dute usainik.

Baina ez dut ulertzen lurrin enpresa hauek zelan tematzen diren kolonia bakoitza norendako den zehazten. Beti emakume ala gizon. Genero muga oso markatua, usain ona gizarte-rola eraikitzerako orduan, beste adreilu funtsezko bat balitz lez. Arrosa ala urdina. Tartekorik inoiz ez.

Sexu promesa ere oso determinatua. Neska gazte eder gelbera, mutil gazte eder bulartsua. Betikoa. Hemen ere tarteko edo barietaterik ez!

Lurrin kirastuen promesa hutsalak.