metropolitan. . .

Ez dakigulako baina jakin nahi dugulako Ez dugulako probatu baina probatu nahi dugulako Ez dugulako ikasi baina ikasi nahi dugulako Donostialdeko gazte literaturzaleen blog bohemio, paristar, idealista, erromantiko, fantasioso eta eroa.

MUGAZ BESTALDEKO BESTE EMAIL BAT (AL BORDE DE UNA EXPLOSIÓN ESCROTAL)

Gaur oso egun geldoa izan da. Goiz guztia liburutegian pasa dugu, ordenagailuak borratutako lanak berregiten. Presak tortura bilakatu ditu dutxa eta bazkariaren plazerak. Klasera ere korrika joan gara. Siesta ere egin dugu bai, tradizioari men eginez egin ere, bigarren lerroko mahaian eta postura harrapatu gabe. Ez dut gezurrik esango, klase egun gogaikarri bat izan da: sistematikoki geratzen zaigun zerebro apurra urtzeko diseinatutako gas kamara puta horretan igarotako 5 orduak amaiezinak izan dira. 5 ordu, zita oso bat. Baina guk nahiago ditugu izerdi likatsuzko ibaiak, eguzkia gela barrutik ikustea, ordutik ordura usteltzen doazen hatsak, irakasleak –hain espresibo eta pasionalak– eta berogailua. Azken hau martxan, noski. Bai, heriotza geldoa. Hau dena konpon dezaketen gauzak gutxi dira. Irakasleren batek klasea eman ordez " escupir a los urbanos / a mi chica meter mano " kantatzea litzateke bat. Kalean zehar ustekabean maratoi nudista jendetsu batekin topatzea beste bat. Betiko esloganez jositako paretetan pintada originalen bat irakurtzea, betiko manifetako aldarrikapenen artean doinu tropikal bat bereiztea. Edota travestien ekintza esperpentiko batean parte hartu ahal izatea eta, adibidez, udaletxea kolore guztietako pinturaz betetako arrautzekin bonbardatzea. Haize freskoa, mesedez. Gehiegi eskatzea da, badakit. donostialdekoa literatura gazte eta euskalduna  2016/06/02 - 15:45:05

IZURRITEAK (II)

IZURRITEAK (II) Der Tod in Venedig (1912) La muerte en Venecia Tomas Mann - Los premios nobel de literatura (Traducción cedida por Edhasa) La muerte en Venecia Thomas Mann famatu egin zuen nobela da. Honen ondorengoak dira idazlea Nobelaren garaile egingo zuen La montaña mágica edota Doctor Faustus nobela faraonikoak. Biak ala biak eskuragai dituzue literaturako sari nobelen bildumako Thomas Mann -i eskainitako liburuan. Tragedia kutsuko narrazio honen kokapena garrantzitsua da oso istorioaren garapenerako, Veneziaren erromantikotasuna eta dekadentzia progresiboa idazlearen barrunbeen isla baitira uneoro. Oporrak pasatzera kanalen hirira joanez geroztik, bizitza metodikoa, kontrolatua eta erabat arrazionala amaitu da Aschenbach-entzat. Veneziak bere baitan gorde-gordean zeuzkan pasioak askatzen dizkio. Ildo honetatik, Mann -ek XX. mende hasierako nobelagintzan zabaldu zen gaietako bati heltzen dio bete-betean: Nietzsche-k hamarkada batzuk lehenago plazaratutako Dionisio eta Apoloren arteko borrokari, hain zuzen ere. Protagonistak, Tadzio ikusten duen unetik bertatik, maitasunaren sugarra bere baitan kontrolik gabe hazten sentitzen du eta, etxera alde eginez sentimenduak apaldu ordez, Venezian jarraitzea erabakitzen du, bere burua kiskali artean. Izan ere, Tadzioren ondoan jarraitzea erabakitzen duenetik, Veneziako hiritarrak usteltzen dituen izurriteak jota hiltzeko arriskua beregain hartzen du. Era honetan, idazleak greziar itxurako tragedia bat josten du, protagonista Dionisioren bultzada autodestruktiboari jarraiki makurtzen baita bere barne pasioen esanetara. Hala ere, liburu honen baliorik handienetarikoa Aschenbach eta Tadzio banantzen dituen horma lehenengoak suntsitu ezina da. Noizbehinkako keinuek edota begiradek lotzen dituzte soilik; ezta hitz bakar batek ere. Nobela laburra da, eta egokia idazle metodiko eta burges honen obran barneratzeko. Pisutsua hainbatetan, baina amaierak –zalantzarik gabe, pelikulako azken eszenarekin alderatuta nobelakoa askoz ere hobea da– aurreko orrialde guztiak konpentsatzen ditu. Bukatzeko, nire harakin sena erakutsi asmoz (aiton-amonak harakinak nituen), hona hemen hainbat txerri txuleta: También desde una perspectiva personal, el arte es vida potenciada. Procura un goce más intenso, pero consume más deprisa. Imprime en el rostro de sus servidores las huellas de aventuras espirituales e imaginarias y, a la larga, engendra en el artista, por más que éste viva exteriormente inmerso en una paz conventual, cierta hipersensibilidad refinada, un cansancio y una curiosidad nerviosa que una vida colmada de gozos y pasiones turbulentas apenas conseguiría despertar. (29) Veneziako garaiko paisaia, giroa, gondoleroak, hiriaren arnasa. Zertzelada espresionistak, hala nola: - Gaztez jantzitako aitona (31, 32), beste hainbat gazterekin batera protagonista Veneziara eramango duen barkuan (Gaztetxartela-ko iragarkien antzeko aitona). Repugnante era ver, no obstante, en qué estado se hallaba el viejo lechuguino debido a su postiza camaradería con los jovencitos. Su añoso cerebro no había podido resistir el vino como los de sus robustos y juveniles compañeros: su borrachera era calamitosa. Con mirada torpe y un cigarrillo entre sus temblorosos dedos, se tambaleaba bajo los impulsos del alcohol sin moverse del sitio, manteniendo a duras penas el equilibrio. Como sin duda se hubiera caído al primer paso, no se atrevía a darlo, aunque, eso sí, sacaba a relucir una arrogancia deplorable y se aferraba, balbuceante, a los botones de todo el que se le acercara, levantando, entre guiños y risitas socarronas, su índice arrugado y cubierto de sortijas para subrayar alguna broma necia, al tiempo que en un gesto odiosamente ambiguo se relamía las comisuras de los labios con la punta de la lengua (34). (…) El viajero tiene problemas para bajar: se lo impide su baúl, que es penosamente arrastrado por la escalerilla. Y así, durante varios minutos, le resulta imposible eludir las impertinencias del espantoso viejo que, oscuramente impulsado por la borrachera, hace al forastero los honores de la despedida. - Cordiales saludos! –balbucea llevándose dos dedos a la boca-, ¡cordiales saludos a su amorcito, al más precioso y preciado de los amorcitos! Y al decir esto la parte superior de su dentadura postiza se desprende y cae sobre el labio inferior. - Narrazio amaierako ametsa. Akelarrea, bakanala. Echando espuma por los labios se excitaban unos a otros con gestos lascivos y manos lúbricas, entre risas y gemidos, hundiéndose las varas espinosas en la carne y lamiéndose la sangre que corría por sus miembros. Pero el durmiente ya estaba con y dentro de ellos, poseído también por el dios extranjero. Sí, ellos eran en realidad él mismo cuando se abalanzaban sobre los animales matando y desgarrando, cuando devoraban trozos de carne humeante, y cuando sobre un suelo revuelto y musgoso iniciaron, como ofrenda al dios, una cópula promiscua e infinita. Y su alma conoció la lujuria y el vértigo de la aniquilación. De este sueño se despertó enervado, deshecho, enteramente a merced del demonio. (…) (…) * Testu osoa * Tadzio donostialdekoa literatura gazte eta euskalduna  2016/06/02 - 15:45:05

BOB DYLAN NO SE ACABA NUNCA (LEHIAKETA)

Ingurukoei Bob Dylanen antza nuela esaten hasi nintzaienean barre egiten zuten. Niri bost axola zitzaidan, erabat sinetsita bainengoen. Nire sudurrari begiratzen nion, nire masailei. Betaurreko ilunak janzten hasi nintzen, bakeroak, botak, jaka marroixkak edota beltzak. Noren antza nuen, ba, Dylanena ez banuen? Umekeria irudituko zaizue, baina tabakoa erretzen hasi ere, Bob Dylanengatik hasi nintzen (oraindik ere, arrazoi hori baina hoberik gutxik edukiko dutelakoan nago). Bizitza honetan gauza gutxi eduki izan ditut hain garbi. Era guztietako edari, nahaste eta ukenduekin ahotsa laztea lortu nuen; harmonika, gitarra eta pianoa jotzen ikasi nuen, baita gaizki kantatzen ere; ez nuen askorik jaten eta alde batera eta bestera enkantean erostea lortu nuen Triumph 500arekin ibiltzen nintzen. Nire neskalaguna argazkiarenaz jabetu zenean hasi ziren komeriak. Beti eramaten nuen Dylanen argazkiren bat poltsikoan. Askotan ezkutuan ateratzen nuen neure buruari adorea emateko. Momentu gogorrenetan edota zortea behar nuenetan poltsikoan sentitzen nuen, nire hatz mamien zain. Argazkia ohiko ile-apaintzaileari soilik erakusten nion, hatzez seinalatu eta “horrela” esateko. Hortik aurrera gertatutakoa iraganaren parte da jada. Hala ere, hain oker ez nenbilela egiaztatzeko, froga bat jarri nahi dizuet: Ondorengo bideoko argazki artean ni azaltzen naizena zein den asmatu beharko duzue. Lehenengo asmatzen duenarentzat, euskal blogosferan hedatu berri den ohiturari jarraiki, opari eder bat daukat. donostialdekoa literatura gazte eta euskalduna  2015/03/05 - 14:56:04

PARIS HIRU LIBURUTAN

Azken aldi honetan, 68ko maiatzaren 40. urteurrena dela-eta, Paris dezentetan atera da komunikabideetan. Egunkari batzuk ibilbide turistikoen barruan sartu dute jada, eta ez da zaila imajinatzea galtza motxetan eta argazki kamera lepotik zintzilik dituzten koadrilak, gidaren esanei so, “hantxe jarri ohi zuten barrikada” Saint-Michel boulevard-etik Vaugirard kalea seinalatuz, edota “pareta honetan agertu zen pintada famatu hura” esanez, turistaren batek pareta zuriari argazkiren bat ateratzen dion bitartean. Festa aldameneko gelan amaitzen ari nintzela egokitu zait berri hauek entzutea. Nire ama izan zitekeen Mariasun Landak nire edadea zuenean Parisen igaro zuen lehen urteko gorabeherak kontatzen dira bertan, zintzotasun eta gardentasun harrigarriz. Sexualitatea, amodioa, garaiko kezka politikoak eta intelektualak, giroa (68ko maiatzaren oihartzunak, Ibañez-en kontzertua eta ondorengo manifa espontaneoa, Euskal Herriko egoera…), ametsak eta au pair lanetan edukitako esperientziak, denak Donostiako giro zurrun hartan hezitako 19 urteko neskatxa ameslari baten ikuspegitik. Mariasun Landa bizitzara Parisen salto egin zuen bakarra ez da, noski. Ezagunagoak dira, adibidez, Ernest Hemingway edota Enrique Vila-Matas. Biek ala biek idazle bizitzako lehen pausuak hiriko chambre minimalistetan eman zituzten. Lehenengoa 1921-1925 bitartean bizi izan zen bertan -oso pobre eta oso zoriontsu- eta esperientzia París era una fiesta bere azken liburuan bildu zuen. Honen ibilbidea imitatu nahian igaro zituen bigarrenak Parisen 1974-1976 bitarteko urteak, nahiz eta hain zoriontsu izatea ez zuen lortu. Ironiaz, autobiografiaz, fikzioz, gustuko autorez, surrealismo pixka batez, Hemingway –ek utzitako arrastoz eta istorio txiki ugariz osatu zuen beranduago París no se acaba nunca liburua (hitzaldia) Vila-Matasek. Bi urte horiek bere opera prima idazteari eman zizkion ( La asesina ilustrada ) Bartzelonako idazleak. Buruan hilabete luzez landu nuen ideia hain orijinala ez zela ohartarazi/gogorarazi zidan, kabroi halakoak. Erresumin txikiak alde batera utzita, ederrak eta eredugarriak dira hiru liburuak. Idazle gazteentzako hiru Paris ezberdin, hiru dosi gogor. donostialdekoa literatura gazte eta euskalduna  2015/03/05 - 14:56:04

BADAKIT

Badakit ez dudala zure atzetik ibili behar. Zertarako? Nire lagunen etsaia zara. " EZ DUK HIRETZAKO MODUKO NESKA" esaten didate, "EZ HAU ZORIONTSU EGINGO" . Bai, ondo pentsatuta, zertarako? Zertarako hainbeste letra, hainbeste zerbeza, ondo badakit sekula ez zarela nire atzetik etorriko. Baina, ez dakit. Batzuetan, mundua lo dagoenean, zure begiak ikusten ditut, eta " zatoz, min emango dizut baina zatoz; zatoz zorionik gordetzen ez dudan lekura" esaten didatela iruditzen zait. Ez dakit. Ez dakit zergatik, baina gauero, ilargiarekin ihes egiten duzunean, eskua poltsikotik kanpora edukitzen dut. donostialdekoa literatura gazte eta euskalduna  2008/11/14 - 21:05:13

Gaur,

Euria eta eguzkiak elkarrekin egin dute dantza Leioako kanpusean, egunik ilunenek ere badute larrialdietarako irteera donostialdekoa literatura gazte eta euskalduna  2008/10/30 - 20:19:04

BIZITZAK

Bizitzak ez du amore ematen inon inola aurrera egin gogo du atseden gabe zoraturik neurririk ez baitu. Bizitzak ez du etsitzen ezpada muga latzetan ezpadu egiten amets oihanarekin egiten du desertuarekin. Eta hala iraila garo gorridunak soilik elur soilik otso barren zabal eta izoztu izan nahiko zukeen. Eta izan nahiko zukeen eguzkiak argi huts eta zorrotz eguzkiak erleen memoria ahulean eguzkiak. Gaua berriz hastapenetako garaiaz oroitzen da bereziki orduan ez baitzen gaua besterik. Era berean sekula ez edo beti beti beti esanka dabil nire bihotza erabakitzen ditu zoritxarrez bere desira guztiak bi hitz bakarretan. B. Atxaga donostialdekoa literatura gazte eta euskalduna  2008/06/22 - 15:56:03

TIME TO SCOOP OUT MYSELF

donostialdekoa literatura gazte eta euskalduna  2008/06/13 - 11:32:04

begiz jo

Espia zaitzaten arrazoi nahikoak badituzu beste era batera ikusten duzu mundua. Zure gorputza eta begi zelatarien artean espazio bat sortzen da eta bi begi horiei gorputza jartzea besterik ez duzu nahi izaten. Uneoro ingurura eta zure gorputzera begiratzen duzu, frankotiratzailearen puntu gorriaren bila ariko bazina bezala. Pausoa lehen baino azkarragoa da, eta kalean egon bitartean ez dago deskantsurik. Jendearen begiradak inoiz baino pisutsuagoak dira, eta espazioaren barruan dauden guztiak dira susmagarri. Espia zaitzaten arrazoi nahikoak badituzu, amigo, akabatuta zaude. donostialdekoa literatura gazte eta euskalduna  2008/05/26 - 18:40:05

MAMUAK

Gehienok mamuekin bizi gara. Ohitu egiten gara, beraiek ere gure barrunbeetara ohitzen diren bezala, eta dena ongi dabilela dirudi. Arnasa hartzen dudan bakoitzean oroitarazten didate nire hauspoari esker ari direla hegan; hauspoa itzaltzean ez direla gehiago biziko, eta bizi bitarteko instante bakoitza bere egiten dutela, nire burua bisitatzeko, edo memoriaren zati ilunen bat desestaltzeko. Mamuak dira, hori da beraien egitekoa, gustuko dute. Normala da. Ni nire barruan bizi naiz; beste batzuen barruetan ere bai. Zurean ere bai, adibidez. Zure ametsetan agertzen naiz batzuetan, nahiz eta esnatzean zuk ez oroitu. Ametsa ez baina agian esna zaudela nire hitzen bat gogoratuko duzu, edota kalean urrutitik agurtu zintudan hura. Momenturik arraroenean itzuliko naiz zugana, ez nauzu inolaz ere esperoko. Mamuak nireak dira, eta ni beraiena. Nik ere besteen hauspoak senti ditzaket, eta badakit horri esker egin dezakedala hegan. Mamuak gara, hori da gure izaera. Ustekabean topatzen nauzun/zaitudan hurrengora arte. donostialdekoa literatura gazte eta euskalduna  2008/05/22 - 19:39:04